โยกาชิ DIARY

                โยกาชิแบ่งออกเป็น 3 ประเภทใหญ่ๆ คือ 1. ขนมอบต่างๆ ทั้งแป้งเค้กและบิสกิต 2. ของหวานจำพวกช็อกโกแลตและลูกกวาด 3. ไอศกรีม เชอร์เบท และขนมที่ต้องแช่เย็น ปัจจุบันขนมจำพวกโยกาชิได้รับความนิยมมากขึ้น จนทัดเทียมและแพร่หลายสูสีกับ วะกาชิ ขนมญี่ปุ่นแท้ดั้งเดิมเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะไปที่ไหนในญี่ปุ่นมักเจอะเจอร้านขนมโยกาชิตั้งอยู่ทั่วทุกหัวระแหง มีทั้งผลิตแบบอุตสาหกรรมแพ็กใส่ถุงขายตามร้านสะดวกซื้อ หรือเป็นร้าน stand alone ขายแบบโฮมเมด แม้หน้าตาเค้กจะไม่ต่างอะไรกับเค้กต้นตำรับจากตะวันตก แต่ฉันขอให้ลองชิมดู แล้วจะเข้าใจว่า สไตล์ญี่ปุ่น ไม่ใช่แค่คำห้อยท้ายเก๋ๆเพื่อจะเคลมความเป็นเจ้าของ...เค้กสไตล์ญี่ปุ่นเน้นเนื้อสัมผัสเบา ฟู นุ่ม หวานน้อย กินแล้วไม่เลี่ยน จุดเด่นสำคัญคือใช้ครีมสดแทนบัตเตอร์ครีมหนักๆของฝรั่ง นอกจากนั้นผลไม้หลากสีสันในแต่ละฤดูกาลยังเป็นอีกหนึ่งไฮไลท์ที่ทำให้เค้กญี่ปุ่นน่าตื่นเต้นตลอดปี

                จากคนชอบกินขนมโยกาชิเป็นชีวิตจิตใจ หลังจากเรียนจบปริญญาตรีด้านบริหารจากมหาวิทยาลัยในประเทศญี่ปุ่น ฉันจึงผันตัวเองไปเป็นคนชอบทำ เข้าเรียนต่อด้านเบเกอรีญี่ปุ่นที่โรงเรียนสายอาชีพ Tsuji Gakkuen จังหวัดโอซาก้า ฉันอยากทำเค้กญี่ปุ่นให้อร่อยราวกับร่ายมนตร์ได้บ้าง แม้จะเป็นคนชอบทำ แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันชอบกินน้อยลง ในทางกลับกัน ฉันยิ่งอิน และชอบกินมากยิ่งขึ้น ระหว่างเรียนฉันมีโอกาสได้เรียนรู้ทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ ซึ่งฉันสังเกตตัวเองว่า กินขนมได้อร่อยมากยิ่งขึ้นหลังจากได้เรียนรู้ที่มาที่ไป วัตถุดิบหลักที่ใช้ จุดเด่น หรือวิธีการทำ เช่น เดิมทีฉันไม่ค่อยชอบกินขนมอบ เช่น ฟินองเซีย หรือเมเดอลีน เท่าไรนัก เพราะรู้สึกว่ามีแต่แป้ง เด็กรุ่นใหม่อย่างฉันชื่นชอบขนมประเภทไม่ต้องเคี้ยวมากนัก แต่หลังจากได้รู้ว่าเป็นขนมที่มีต้นกำเนิดมาจากอิตาลีและฝรั่งเศส ใช้เนยและแป้งอัลมอนด์เป็นส่วนผสมหลัก โดยจุดเด่นอยู่ตรงรสชาติความหอมมันที่ไม่เหมือนแป้งเค้กสปองจ์ตัวอื่น ดังนั้น เวลากินฉันจึงเรียนรู้ที่จะค่อยๆละเลียดชิมความชุ่มฉ่ำของเนยที่คลุกเคล้าเข้ากันกับแป้งอัลมอนด์เนื้อหยาบ แต่ให้รสสัมผัสหอมมันกว่าแป้งปกติ ซึ่งเข้ากันดีกับกลิ่นเนยที่ถูกเจือด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำผึ้ง ต้องบอกว่าอร่อยเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่ากว่าตอนไม่รู้อะไรเลย ได้แต่เคี้ยวๆแล้วกลืน 
- หนังสือมือสอง รอยเทปปกในและรองปก ตัวเล่มแข็งแรงเนื้อหาไม่มีขีดเขียน