กรอบรูปนั้นยืนอยู่บนขาตั้งโปร่งบอบบางราวกับผ้าลูกไม้ถักทั้งๆ ที่ลวดลายเกี่ยวพันกระสันรัดนั้น เกิดขึ้นจากเนื้อไม้ต่างสี โอบไขว้กันไปมาและสิ่งอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมผืนผ้านั้น ยิ่งน่ามหัศจรรย์กว่า...มันงดงามราวกับไม่ได้สร้างจากมือมนุษย์...ทุกเส้นหลากสี ทุกสีที่มีเงาเลื่อมพรายประกอบกันเป็นทุ่งดอกไม้นับร้อยนับพันดอกดารดาษอยู่ในหุบเขาทุกดอกทอดกิ่งก้านไหวอยู่ในสายลมอ่อน...สายลมที่โลมลูบทุกกลีบบาง แล้วหอบเอากลีบบางบางกลีบหมุนคว้างอยู่กลางฟ้าใสโปร่งอย่างท้องฟ้าฤดูร้อนแค่งานชิ้นนี้ชิ้นเดียว เธอก็สามารถไถ่ถอน "บ้านร้อยดอกไม้" คืนมา!
-ลายเซ็นเจ้าของหน้าแรกค่ะ